rybiki cukrowy zwalczanie

rybiki cukrowy zwalczanieCzym jest rybik cukrowy?

Rybik cukrowy jest owadem z rzędu szczeciogonków i rodziny rybikowatych. Rybik cukrowy jest szeroko rozpowszechnionym i wszystkożernym szkodnikiem. Kształtem przypomina on nieco rybę. Z tego właśnie  faktu wynika nazwa tego owada. Ze względu na srebrną barwę ciała bywa również określany jako srebrzyk. Co ciekawe angielska nazwa rybika nawiązuje za równo do kształty jak i do koloru srebrzyka. Robak ten jest tam bowiem nazywany silverfish czyli srebrna ryba.

Rybikowate

Ciało rybikowatych jest szerokie w przedniej części i zwęża się u tyłowi. Znajdują się na nim mocna szczeciny, które ustawione są w rzędach lub pęczkach. Długie, biczykowate czułki rybikowatych składają się z dużej ilości członów. Oczy rybikowatych są małe i prymitywne. Narządy gębowe typu gryzącego. Krótkie odnóża zakończone są trójczłonową stopą.

Jak wygląda rybik cukrowy?

Rybik cukrowy ma 10 milimetrów długości.

Ciało rybika cukrowego metalicznie połyskuje dzięki brunatnawym i białym łuskom. Spodnia strona ciała i odnóża są minimalnie jaśniejsze od reszty ciała tego owada. Czułki rybika cukrowego są proste i skierowane do przodu. Dochodzą one do trzech czwartych długości ciała rybika cukrowego. Ciało rybika cukrowego pokryte jest gładkimi, nieposiadającymi zadziorów szczecinami. Odwłok rybika cukrowego zakończony jest trzema, długimi szczecinami. Na odwłoku znajdują się również dwie lub trzy style czyli wyrostki odwłokowe.

Style są znacznie mniejsze od szczecin w związku z czym zauważyć je można jedynie przy dokładnych oględzinach rybika cukrowego. Oczy rybika cukrowego złożone są z 12 ommatidiów. Ommatidium to podstawowy element budowy oka złożonego. Ma ono kształt wydłużonego stożka. Segmenty tułowiowe rybika cukrowego są do siebie bardzo podobne. Na każdym z tych segmentów znajduje się para odnóży, które zakończone są ostrymi pazurkami. Mimo wyposażenia odnóży w pazurki rybiki cukrowe nie potrafią chodzić po płaskich pionowych powierzchniach tak jak na przykład muchy.

Rozmnażanie się i rozwój rybika cukrowego

Pojedyncza samica rybika cukrowego składa około 100 jaj. Składane są one pojedynczo lub w liczących od 2 do 3 sztuk grupach w szczelinach lub na pokarmie na którym będą żerować larwy. Rozwój jaj może następować w temperaturze wynoszącej od 22 do 32 ° Celsjusza. Wraz ze wzrostem temperatury skraca się czas rozwoju jaj. W temperaturze wynoszącej 22 stopnie Celsjusza trwa on 43 dni. Przy temperaturze wynoszącej 32 ° Celsjusza trwa on 19 dni. W warunkach niskiej wilgotności jaja zasychają.

Wilgotność powietrza niezbędna by nie doszło do zaschnięcia jaj wzrasta wraz ze wzrostem temperatury. W temperaturze 22 ° Celsjusza minimalna wilgotność przy której nie dochodzi do zaschnięcia jaj to 50%, a temperatura 29 ° Celsjusza 75%. Jaja rybików cukrowych są owalne. Mają one rozmiary 1 na 1,5 milimetra. Kolor i faktura jaj rybika cukrowego zmieniają się wraz z czasem mijającym od ich złożenia. Początkowo są one białe i gładkie. Potem zmieniają barwę na brązową marszczą się i kurczą.

 

Po wyjściu z jaja pierwsze stadium larwalne rybika cukrowego ma 2 milimetry długości. Jest ono mlecznobiałe i pozbawione wyrostków oraz szczecin. Łuski pojawiają się po trzecim linieniu rybika cukrowego. Pierwsze style pojawiają się po czwartym linieniu rybika cukrowego. Druga ich para pojawia się dopiero po 8 lub 9 linieniu. Wylinki zrzucane są przez rybika cukrowego przez całe jego życie.

Po 10 linieniu rybik cukrowy przechodzi do stadium imago i osiąga zdolność do rozmnażania się. Przy temperaturze wynoszącej 27 ° Celsjusza rozwój larw trwa od 90 do 120 dni. Rozwój larw rybika cukrowego następuje w temperaturze wynoszącej co najmniej 60%.

Długość życia osobników dorosłych rybika cukrowego spada wraz ze wzrostem temperatury w której żyją te owady. W temperaturze wynoszącej 27 ° Celsjusza żyją 3,5 roku. W temperaturze 29 ° Celsjusza żyją 2 lata, a w temperaturze 32 ° Celsjusza żyją półtora roku. Jest to znacząco więcej niż w przypadku większości owadów. Na przykład mucha domowa żyje cztery tygodnie.

Nie oznacza to, że nie istnieją owady , które żyją równie długo, a nawet dłużej od rybika cukrowego. Dotyczy to zwłaszcza szkodników drewna. Na przykład  spuszczel pospolity żyje od 3 do 6 lat, a kołatek domowy żyje od 4 do 7 lat.

Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, że w ich wypadku większość życia przypada na stadium larwalne, a nie osobnika dorosłego jak jest to w przypadku rybika cukrowego.

Rybik cukrowy cechuje się wysoką wrażliwością na działanie niskich (poniżej 20 ° Celsjusza) i wysokich (powyżej 40 ° Celsjusza) temperatur. Nie rozwija się też przy niskiej wilgotności powietrza.

Kiedy pojawiają się rybiki?

Rybiki cukrowe rzadko można zauważyć w dzień. Prowadzą głównie nocny tryb życia. Jeśli podczas nocnego żerowania rybik cukrowy zostanie zaskoczony włączeniem światła nieruchomieje, a następnie ucieka zygzakowatymi ruchami.

Co je rybik cukrowy?

Dieta rybika cukrowego jest wyjątkowo szeroka. Jeśli człowiek może coś zjeść to możemy być niemal pewni, że dla tego produktu znajdzie się też miejsce w diecie rybika cukrowego. Rybik cukrowy zjada również wiele produktów, które nie są zjadane przez człowieka na przykład papier, kleje oraz tkaniny wykonane z wełny, jedwabiu lub bawełny. Sprawia to, że rybik cukrowy wyrządza poważne szkody na terenie bibliotek, muzeów i archiwów. Często też niszczy tapety na ścianach. Szczególnie lubiany przez rybiki cukrowe jest jak można się domyślić po samej ich nazwie cukier.

Gdzie występuje rybik cukrowy?

Początkowo rybiki występowały w rejonach tropikalnych. To właśnie z nich przybyły one do Europy  w której zadomowiły się na dobre. Najczęściej rybiki cukrowe występują tam gdzie mieszkają ludzie. W ludzkich domostwach rybiki cukrowe szczególnie często spotykane są w miejscach w których znajduje się woda na przykład zlewach, wannach lub świeżo umytych lecz nie wytartych naczyniach. Poza tym często pojawiają się w miejscach w których przez długi czas przechowywane są produkty wykonane z celulozy lub tkanin czyli na terenie wspominanych już archiwów, muzeów i bibliotek.

Co zrobić żeby nie mieć rybików cukrowych w domu?

Prawdopodobieństwo pojawienia się rybika w domu można zmniejszyć utrzymując czystość i porządek w mieszkaniu. Należy usuwać resztki pokarmów, czyścić szczeliny i szpary w podłodze oraz wietrzyć ciemne i wilgotne pomieszczenia. Działania te jednocześnie zmniejszą prawdopodobieństwo pojawienia się innych gatunków szkodników takich jak między innymi karaczan prusak, karaczan wschodni czy pokątnik złowieszczyk oraz ograniczą ryzyko rozwoju w danym miejscu szkodliwych mikroorganizmów.

Rybik cukrowy do życia potrzebuje wody i wysokiej wilgotności powietrza w związku z tym wyeliminować go można również zmniejszając ilość wilgotność powietrza w pomieszczeniach. Metod na zmniejszenie wilgotności powietrza jest wiele. Należy do nich poprawienie wentylacji pomieszczeń, użycie osuszaczy powietrza, uszczelnienie rur i zaworów itd. To jakie działania należy podjąć w danym miejscu uzależnione jest od przyczyn zawilgocenia występujących w danym miejscu.

Długowieczność osobników dorosłych rybika cukrowego znacząco utrudnia jego zwalczanie ponieważ samice przez długi czas składają jaja. Walkę z rybikami znacząco komplikuje również wysoka odporność rybików cukrowych na głód. Rybikom cukrowym sprzyjają też szczeliny w ścianach w których mogą one składać jaja lub przez które mogą przechodzić z sąsiednich pomieszczeń. Warto zatem pozalepiać je na przykład za pomocą gipsu.

Poleć innym ten artykuł: